ალბერ კამიუ და მისი სიყვარული ფეხბურთისადმი
1 წლის წინ
ფეხბურთი
6 წთ
17 წლის ასაკში, კამიუ ალჟირულ კლუბ "რასინგში" თამაშობდა. ტუბერკულოზის გამო, ფეხბურთთან დაკავშირებული გზა აუხდენელ ოცნებად დარჩა, თუმცა ვნება არ განელებია. წლების შემდეგ, მეგობარმა, შარლ პონსემ, კითხვა დაუსვა: "თეატრსა და ფეხბურთს შორის, უპირატესობას რომელს ანიჭებ?" ამ ორს შორის, მწერალმა უყოყმანოდ ფეხბურთი დაასახელა, მოგვიანებით კი ორივე მათგანს "ცხოვრების უნივერსიტეტი" უწოდა. ფეხბურთში მას სამართლიანი წესების, ადამიანთა ერთობის და გუნდურად მოქმედების იდეები ხიბლავდა. კამიუს მტკიცედ სწამდა, რომ პოლიტიკური და რელიგიური მოღვაწეები ცხოვრების რთული სისტემის შემოქმედნი იყვნენ - საფეხბურთო მოედნის მორალი კონტრასტული, გაცილებით უფრო ჰუმანური და მარტივი იყო. კამიუსთვის, სიზიფეს მსგავსად, ფეხბურთი არის ის, რამაც იცის ერთგულება, "რაც უარყოფს ღმერთებს და ეზიდება ლოდს". სანამ სიზიფეზე ფიქრს დაიწყებდა, ბევრი დიადი ფეხბურთელის მსგავსად, სიღარიბის წიაღში ბურთს აგორებდა. მამა ომმა წაართვა, ამიტომაც მარტოხელა, წერა-კითხვის არმცოდნე დედა ზრდიდა. წარმოიდგინეთ სცენა: პატარა კამიუს ეჩხუბებიან იმის გამო, რომ ერთადერთი ფეხსაცმლით, ფეხბურთს თამაშობს - სახლში ეშინიათ, რომ ფეხსაცმელი დაიხევა და პატარა კამიუ სკოლაში ვეღარ ივლის. თუმცა მომავალ მწერალს ეს არ აჩერებდა. სხვადასხვა წყაროებში წერია, რომ კამიუს საფეხბურთო პოტენციალი მართლაც ჰქონდა - 1930 წელს, მისმა გუნდმა მცირე ბროშურა გამოუშვა, სადაც 16 წლის ფეხბურთელის შესანიშნავი ასპარეზობა ხაზგასმული იყო. ორი თვის შემდეგ, კამიუ სისხლს ახველებდა, რაც ოჯახმა გაციებას დააბრალა, თუმცა მალევე დადგინდა, რომ საფრთხე არამარტო კამიუს საფეხბურთო კარიერას, არამედ სიცოცხლეს ემუქრებოდა.
მოედნიდან ტრიბუნაზე, ფეხბურთიდან კი ჟურნალისტიკაში გადაინაცვლა. მცირედი გადახვევით, აღსანიშნავია, რომ მის ადრეულ ნაშრომში, კაბილიაში მცხოვრები ალჟირელების უკიდურესი სიღარიბის შესახებ არის მოთხრობილი - სტატია ეხებოდა იმ რეგიონს, სადაც 50-იან წლებამდე, საფრანგეთში ემიგრაციამდე, ზინედინ ზიდანის მშობლები ცხოვრობდნენ. 1941 წელს, როდესაც კამიუ სკოლის მასწავლებლად მუშაობდა, იგი საფეხბურთო გუნდს წვრთნიდა და სიცოცხლის ბოლომდე, საფეხბურთო მატჩზე დასწრებაზე უარს არასოდეს ამბობდა. ფეხბურთისადმი ვნება კამიუს შემოქმედებაში პირდაპირ თუ ირიბად იკითხებოდა. დაუმთავრებელ ავტობიოგრაფიულ ნოველაში, სახელწოდებით „პირველი ადამიანი“, კამიუ მოგვითხრობს ბიჭზე, მის მძიმე ბავშვობაზე, მზისა და ზღვის სიყვარულზე, დედისადმი ემოციებზე, დაკარგული მამის ძიებაზე, მაგრამ ასევე - თუ როგორ იყო მთავარი გმირი ფეხბურთით შეპყრობილი. ართურ ჰოპკრაფტის წიგნში, სახელწოდებით The Football Man (1968), საუბარია რომ ფეხბურთი მშვენიერებასა და კონფლიქტს შეიცავს და როდესაც ეს ორი თანაარსებობს, უკვე ხელოვნებასთან გვაქვს საქმე. ხელოვნება არის ის, რაც არსებული სამყაროსგან გარეთ გასვლის ან სამყაროს სხვა თვალით დანახვის საშუალებას იძლევა და ვფიქრობ, კამიუ ფეხბურთში ხელოვნების ერთ-ერთ ფორმას ხედავდა: იდეებით დახუნძლულ, იმპროვიზირებულ თეატრალურ წარმოდგენას, რომლის მონაწილეც, მილიონობით ოცნებააუხდენელი ბავშვის მსგავსად, თავად უნდა ყოფილიყო.
სხვა სტატიები
